08.08

Minęło 8 lat. Pora się z tym zmierzyć. Może jeśli to wypiszę to coś ze mnie „zejdzie”? Zwykle pisanie i otwarcie się (wypowiedzenie) pomagało..

Dziś jest 08.08.2014 – 8 lat temu tego dnia odeszła najbliższa mi istota na tej ziemi, moja siostra bliźniaczka.

Dwa dni temu w drodze do pracy zatrzymała mnie wychodząca z Warszawy Piesza Pielgrzymka na Jasną Górę. Łzy stanęły mi w oczach, łzy rozpaczy, złości i bezradności. Miałam ochotę krzyczeć do tych idących ludzi: „Darujcie sobie! Nie warto! On i tak nie słucha! Tracicie czas i siły! On ma Was gdzieś!”..

W 2006 też szłam w tej pielgrzymce, W Warszawskiej brązowej 15 z kapucynami. Szła ze mną moja najlepsza przyjaciółka Karolina. To była już moja 4 pielgrzymka. Jak co roku szłam w jednej JEDYNEJ intencji. O zdrowie mojej siostry. Zagryzałam zęby i turlałam mój tyłek na bolących nogach do Częstochowy. Chciałam wierzyć że poświęcenie i ofiara ma moc. Że On słucha, a jeśli nie słucha to że człowiek którego On sobie wybrał jest w stanie Niego wszystko wyjednać (Maryja). Więc dawałam co mogłam z siebie i lazłam.

Tamta pielgrzymka była szczególnie ciężka, w nocy nie mogłam spać, czułam wszechogarniający mnie lęk. To był bardzo silny niepokój. Przez brak snu i zmęczenie organizmu (w intencji Ani zdrowia nie jadłam też słodyczy, w ogóle mało jadłam) byłam pół przytomna. Tego dnia po drodze powiedziałam Karolinie że dziś umrę bo jest 8, na co ona stwierdziła, że to w jej rodzinie 8 umierają.. Bez sensu konwersacja, ale coś czaiło się pod skórą. Obie czułyśmy że nadchodzi coś nieuchronnego i przerażającego. Ale nigdy, PRZENIGDY nie pomyślałabym, że moja siostra może umrzeć. Tak, była chora. Traktowałam to jako upierdliwość, jako coś co utrudniało jej normalne życie. Bolało mnie że cierpi. Jednak śmierć była poza granicami mojego umysłu. Nawet 1 mały raz nie przeszła mi taka myśl przez głowę.

Był kolejny postój. Za etapem pustyni błędowskiej – jakieś 100 km od Warszawy. Usłyszałam, że dzwoni mój telefon. To była moja mama. Powiedziała tylko „Wracaj do domu, Ania umarła” – poraził mnie piorun! Nie mogło to do mnie dojść, byłam sparaliżowana, mój mózg nie był w stanie tego przyswoić, nie byłam w stanie tego zrozumieć. Głos mojej mamy nigdy nie był taki – mieszanka rozpaczy, paraliżu, nie wiem.. Powiedziałam „Już jadę, zaraz będę”. Rozłączyłam się. Nie jestem w stanie opisać tego co działo się potem. Powiedziałam Karolinie. Zaczęłam świrować. Mój mózg i układ nerwowy nie był w stanie tego ogarnąć. Karolina zaprowadziła mnie do busa/karetki pielgrzymkowej. Kierowca był WSPANIAŁYM CZŁOWIEKIEM. Wywalił stare baby, które się usadowiły na podwózkę do kolejnego postoju. Pamiętam, że jakaś zadzwoniła do koleżanki by jej jako ciekawostkę opowiedzieć, że właśnie obok niej siedzi dziewczyna której zmarła siostra bliźniaczka. Ktoś się dziwił, że Karo ze mną chce jechać do Warszawy – jak to? Nie pójdziesz dalej?. No i kierowca wszystkich pogonił. Podjechaliśmy do medycznych gdzie dali mi bombę leków uspokajanych. Ja się cała trzęsłam, krzyczałam, płakałam. Powiedziała, że nie zamierzam czekać na bagaże. Musimy jechać natychmiast. Kierowca na swoją odpowiedzialność zdecydował, że nas zawiezie (nie było mu wolno, miał być obsługą pielgrzymki). Po drodze nadal było źle, zniszczyłam tapicerkę na siedzeniu, wciąż na niego krzyczałam by jechał szybciej (mimo że cisnął ponad 100 przez wiochy na CB radiu. Karolina wciąż mi powtarzała że muszę się opanować, że muszę pomóc mamie. Zadzwoniłam do Taty by się upewnić, że nie prowadzi (był jako wychowawca z moim 10 letnim bratem na obozie sportowym nad morzem). Wiedziała, że oni też już na pewno są w drodze. Dojechaliśmy, wyskoczyłam i ruszyłam biegiem na górę. Widok mamy był niczym kubeł zimnej wody. Zapomniałam w sekundę, że jestem. Ogarnął mnie lęk, że stracę też mamę. Jej stan był straszny, nigdy nie zapomnę tego jak wyglądała i co mówiła. Ania umarła na jej rękach. Matka, której dziecko odeszło na rękach…Starałam się jej jakoś pomóc, dotrzeć do niej. Ani ciała nie było już w domu. Był za to mój wujek (brat mamy) i ciotka. On siedział na kanapie i mówił jaką modlitwę. Wydarłam się na niego i wygoniłam na balkon. Tak jakby odmawianie jak mantry modlitw mogło mamie pomóc! Wiem, że chciał dobrze.. Ciotka zmywała garnki w kuchni.. Tam też poszła Karolina. A ja starałam się jakoś opanować rozpacz mamy. Przyjechał mój tata z bratem. Wszyscy się przytuliliśmy. Tata przejął mamę a ja wzięłam Miśka. Poszłam z nim do mojego i Ani pokoju. Pamiętam, że powiedział „jest tak jakby przed chwila tu była”, komórka leżałam na podłodze. Nie wiedziałam co mam mu powiedzieć. Nie wiedziałam co robić..

Dalszy czas jest pełen wyrw w pamięci, leku, bólu. Moje ciało mimo silnych leków uspokajających cały czas drżało. Przeprowadziłam się do Michała do pokoju. On spał a ja leżałam na materacu na podłodze i słuchałam czy oddycha. Odchodziłam od zmysłów i wciąż się bałam, że się udusi. Nie umiałam zrozumieć jak my mamy żyć bez Ani? Po co?! Przecież to nie miało sensu. Od początku od 1 dnia życia była ze mną. Co znaczy, że jej nie ma lub jest w jakimś innym abstrakcyjnym wymiarze? Ja mam nadal tu żyć?! Jak?! KURWA JAK?! Każdy krok i oddech mnie bolał. Ja się z nią nawet nie pożegnałam. Gdy wychodziłam na pielgrzymkę, zapytałam czy pomoże mi znieść na dół rzeczy. Nie miała siły iść. Więc oki, coć tam powiedziałam i poszłam. Nie było pożegnać, zwykłego cześć, przytuleni czy coś. W końcu idę jak zawsze, za kilka dni wrócę. Przecież zawsze tak było – wyruszałam gdzieś, a gdy wracałam ona była. Od teraz zawsze ze wszystkimi się żegnam. Dobrze, że SMS-ując już w drodze napisałam jej że ją kocham. Rzadko to mówię.

Nie mam siły by opisać resztę. Jeszcze nie dziś. Dom pogrzebowy, pogrzeb, kawałki życia do posklejania z miałkiego pyłu..Umarło moje lepsze pół. Ta z nas, która była dobra i mądra. Straciłam najlepsza przyjaciółkę, straciłam sens i cel..